Stemmen in Ridderkerk, 2024 - EU

Stemmen in Ridderkerk, 2024

Voor de verkiezing van de Nederlandse leden van het Europees Parlement.

We mogen weer stemmen. De democratie begint een gewoonte te worden.

Argeloos tussen werk en de boodschappen wijk ik van mijn pad af richting het gemeentehuis, de welbekende draaideur tegemoet.

Maar deze keer is de entree anders. De deur draait niet, maar staat wijd open. Zou dit zijn om het stemmen laagdrempeliger te maken? Zodat een bedremmelde kiesgerechtigde tóch geen rechtsomkeert maakt als hij (m/v/x) de draaideur tot op enkele decimeters is genaderd?

Of is het omdat we stemmen voor Europa? Er zijn 300 miljoen kiesgerechtigden in de EU en dan kan je maar beter een deurtje open doen.

Ik stap door de niet draaiende draaideur -volstrekt alleen- en kom uit in de hal. Daar staat weer een dame als crowd control. Ze zegt niets maar kijkt heel vrolijk. Meestal betekent dit dat iemand aan het einde van haar dienst is; uitgeput, maar toch blij.

Blindelings loop ik naar het stemlokaal. Routine.

Binnengekomen blijk ik volstrekt alleen. Aan de tafels zitten echter de stembureau-medewerkers. Deze lijken in een soort sluimerstand te verkeren; voor- of achterover in hun stoel lijken zij in een collective lucide droom te hangen en verbeelden zo onbedoeld de EU-belangstelling en de daarmee samenhangende opkomst.

Er moet lang niemand geweest zijn. Misschien ben ik wel de eerste. Het is me wel duidelijk dat het democratische feest hier op mijn schouders komt.

Ik geef mijn paspoort af aan de eerste medewerker. Deze dame ontwaakte met een klein sprongetje terug naar de echte wereld.

"Eerst langs mij, inderdaad. Daarna mag u verder naar rechts", zegt mevrouw.

-"Net een lopende band", zeg ik met een lach

"Ja, inderdaad!", klinkt het zonder lach.

Nauwkeurig wordt mijn paspoort gecontroleerd.

Er wordt een nummer geroepen. Ik dacht dat er door de lege zaal een echo onstond want ik hoorde het nummer daarna direct weer, maar de meneer naast haar noemde heel plechtig het nummer nogmaals op.

"U kunt verder", zei mevrouw terwijl ze mijn paspoort zonder poespas teruggaf.

Medewerker 4 gaf mij een stemformulier.

Nadat ik democratisch heb staan doen in het stemhokje - potlood aan koord - stapte ik richting de stembus. De middelste medewerker maakte geheel onverwachts geluid.

"Ik verwacht wel een blog, hè?!", riep hij

Het bleek Wesley W. en deze ontmaskerde mij als de bloggende stemmer.

"Ga ik doen, Wes", riep ik, maar dit kleine beetje tumult zorgde al voor verstoorde blikken door de anderen richting mijn persoon, vooral toen ik heel zwierig en met enig theater mijn stemformulier in de bus wilde deponeren. De stembusbewaakmeneer had een leesbril op het puntje van zijn neus en keek daaroverheen naar mij omhoog. Speciaal voor dit soort karakters is het woord 'vorsend' uitgevonden. Meneer De Vries van Engels in 4 Havo deed dat net zo goed. Die is mogelijk al 20 jaar dood, maar kijkt waarschijnlijk nog zo.

Hoofdschuddend verlaat ik de ruimte. Ik denk even na over mijn blog. Er gebeurde nu -zoals altijd- écht helemaal niets en door al die consternatie vergat ik zelfs een foto te maken.

Het voordeel van de open draaideur is dat je ook weer vlot buiten staat.

De gastvrouw staat er nog.

"Tot zieeennnsss!", roept ze vriendelijk.

Tóch nog!